حرف‌هايي که سرمربي تيم فوتبال پرسپوليس در مورد بازي تيمش مقابل تيم قشقايي در جام حذفي و حذف از اين رقابت‌ها گفت، پذيرش مسئوليت شکست بود که اين کار منتقدان وي را فعلا به سکوت واداشت.
به گزارش پايگاه خبري تحليلي پيرغار، حرف‌هاي بعد از شکست‌ها و پيروزي‌ها براي همه مردم مهم است. آنها اين حرف ها را گوش مي‌کنند و هميشه تيم‌ها، مربيان و بازيکنانشان را قضاوت مي کنند. البته که برخي مربيان در اين موارد فلسفي‌تر صحبت مي‌کنند و برخي هم با ادبيات ضعيف‌تري خودشان را از چشم مردم مي‌اندازند.
علي دايي هميشه مي‌توانسته تيمش برنده باشد، تفاوتي ندارد که تيمش يک موقعيت گل داشته يا ۱۰ موقعيت. داوري هم اگر دايي باخته باشد به ضررش بوده و اگر برده باشد با داور کاري ندارد. ضمن اينکه او مدام فوتبال ايران را با دنيا مقايسه مي کند.
امير قلعه نويي البته کمتر قابل پيش بيني است. براي او تفاوت دارد که بازنده باشد يا برنده. تيمش هميشه دو نيمه متفاوت داشته و البته اگر باخته باشد از هواداراني که اهل کوفه هستند تا داور و بازيکنان ملي پوش خودش و کارلوس کي‌روش و سازمان ليگ و مدير عامل و همه مي‌توانند مقصر باشند اما جالب است که پيش يا پس از اين حرف ها مي‌گويد :«مقصر اين باخت من هستم! »
غلامحسين پيرواني شعر مي خواند، بسته به احوالاتش، گاهي هم داور برايش « پنالت » نگرفته، ديگران هم براي خودشان هر کدام تکيه کلانم هايي دارند که معمولا عوض نمي شود اما...
ايوانکوويچ را بايد دومين مربي دانست که ادبيات جديدي را وارد فوتبال ايران کرده است. نفر اول بلاژويچ بود. او آسمانخراش و گرگ را وارد ادبيات فوتبال ايران کرد. به شدت هيجان زده بود و در مصاحبه هايش حتي برخي خبرنگاران يا منتقدان را به دوئل و مسابقه دادن هم دعوت مي کرد! بعدها افشين قطبي هم به ببر و پلنگ و شير اشاره کرد و با متانت بيشتر مسير بلاژ را در پيش گرفت.
نفر دوم اما برانکو بود که ادبيات جديدي را به فوتبال ايران وارد کرد و نکته اينجاست که برانکو شاگرد بلاژ بود اما دقيقا ۱۸۰ درجه با او متفاوت بود. ايوانکوويچ آرام حرف مي زند. معدود دفعاتي پيش مي آيد که حرف هيجان انگيزي بزند. البته اين اواخر تحت تاثير درگيري با کي‌روش گاهي حرف‌هاي جالبي مي‌گويد اما مهمترين نوع و چگونگي حرف زدن را بعد از شکست از قشقايي بر زبان آورد.
او که اين شکست را تلخ ترين شکست همه عمرش مي‌داند روبروي خبرنگاران آرام و شمرده خودش را مسئول اين شکست دانست و البته برعکس امير قلعه‌نويي بعد از اين جمله ليستي از مقصرها را اعلام نکرد. او حتي اين بار کي‌روش و تيم ملي و برنامه ريزي ليگ را هم بهانه نکرد و گفت من مقصرم، حتي بدون ملي پوشان هم نبايد مي باختيم.
اين کار پرفسور قلم هاي تيز شده خبرنگارها و عصبانيت هواداران را از بين برد. همه آماده بودند به برانکو بگويند که بردن قشقايي از ليگ دسته دوم که در ميان بازيکنانش يک بازيکن در حد ليگ برتر هم وجود نداشته مگر ملي پوش مي خواهد؟
همه آماده بودند که به برانکو حمله کنند و بگويند: کاميابي نيا، مسلمان، احمدزاده، عليپور، ماهيني، پريموف و ... براي شکست دادن تيم محلي قشقايي کافي نبودند که برانکو قلم و زبان همه را خاموش کرد.
او شکست را برگردن گرفت و دنبال ساختن افکار عمومي به سود خودش نرفت. اين سبک از رفتار را چندين سال قبل از سوي جلالي مي ديديم، شايد منصور پورحيدري هم در زمان مربيگري چنين بود. اما برانکو در حالي اين رفتار را نشان داد که فرصت داشت آن دسته از هواداران پرسپوليس را که مثل بسياري از هواداران فوتبال چشم و گوش را مي بندند و حرف ستاره خودشان را تکرار مي کنند استفاده کند و حتي به کي روش هم حمله کند اما او کار بهتر را انتخاب کرد و صداقت به خرج داد.
ايوانکوويچ مسير را درست طي کرد و شايد احترام و علاقه اي که امروز در ميان مردم دارد بخش بزرگي از آن متعلق به همين صداقتي است که البته در درگيري هايي که با کي روش داشته اين مهم تهديد شده است.
منبع:مهر